လူတစ္ေယာက္က ေမးတယ္… “ကိုဖိုးေအး ခင္ဗ်ား သခၤ်ဳိင္းထဲက မ်ွစ္ေတြ ယူစားေနတာ မရြံ႕ဘူးလား…? ေျဖ။ ။”ဘာရြံ႕မလဲကြ လူေသေကာင္က ထြက္တဲ႕မ်ွစ္မွ မဟုတ္တာ ေျမၾကီးထဲက ထြက္တဲ့မ်ွစ္ပဲ ဘာရႊံစရာရွိလဲ။ သခၤ်ဳိင္းဆိုတာ လဲ ေျမၾကီးပါပဲကြာ လူေတြသမုတ္ထားလို႔သာ သခၤ်ဳိင္းျဖစ္ေနတာပါ ငါဆို ဒီသခၤ်ဳိင္းက ထြက္တဲ႔မ်ွစ္ေတြ စားလာတာ ၾကာပါျပီ။
ေက်ာင္းစကိုေရွာင္ မသာစကို “ေဆာင္”ဆိုတဲ႕အဆိုလည္းရွိသားပဲကြာ။ ေက်ာင္ပစၥည္းယူသုံးရင္သာ အျပစ္ရွိမယ္ သခၤ်ဳိင္း ပစၥည္းယူသုံးရင္ အျပစ္လုံးဝမရွိဘူးကြ။ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ သခၤ်ဳိင္းဆိုတာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ လုံးဝသံေယာဇဥ္ အတြယ္အတာမရွိပဲ စြန္႕ပစ္ထားတဲ႔နယ္ေျမ အဲ႔ဒီနယ္ေျမထဲက ပစၥည္းမွာ ဘာအေနွာင္အတြယ္မွ မရွိၾကဘူး။
သခၤ်ဳိင္းက မွ်စ္လည္း မွ်စ္ပါပဲ။ အျပင္က မွ်စ္လည္း မွ်စ္ပါပဲ။ အတူတူပါပဲကြာ။ေအး သခၤ်ဳိင္းထဲက မ်ွစ္က စားမျဖစ္ေအာင္ ခါးေနတယ္ ပုတ္ေစာ္နံေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါလဲဲ လူပဲကြာ ဘယ္စားမွာလဲ။
အလကားပါကြာ လူေတြကိုက အယူသီးေန တာပါ သခၤ်ဳိင္းတဲ႔ မင္းတို႔စဥ္းစားၾကည့္ သခၤ်ဳိင္းဆိုတာက ၾကာၾကာတစ္ခါ မင္းတို႔ငါတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္ ေတြ ကိုၾကည့္စမ္း။ ငါးပုပ္ရင္ ဆားနဲ႔နယ္ျပီး ငါးဆားနယ္ဆိုျပီး စားၾကတယ္။ ၾကက္ေသ/ဝက္ေသ/ဘဲေသ/ ငါးေသ/ ႏြားေသ/ ဆိတ္ေသေတြကြာ။ စဥ္းစားၾကည့္ၾက။အဲ႔ဒါလည္း အသုဘ ေတြပဲကြာ။ ၾကက္မသာ/ဝက္မသာ/ႏြားမသာ ေတြပဲကြာ။ဒါေတြၾကေတာ့ အသုဘ လို႔မျမင္ဘဲ သုဘလို႔ထင္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္စားၾကတယ္။ မင္းတို႔ငါတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္သခၤ်ဳိင္း ထဲက ဘအဲ႔ဒီလိုတိရိစာၧန္အေသေကာင္ေတြ မနည္းမေနာဝင္ျပီးျပီေနာ္။ ဒါၾကေတာ ေလာကနိယာမ ေကာင္းမြန္တဲ႔ အစားအစာလို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ သူလည္း ခႏၶာငါးပါးအစုအေဝး အပုပ္ေကာင္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ မသန္႔တာက အဲ႔ဒီပါးစပ္သခၤ်ဳိင္းပဲကြ။
ဒါေတြၾကေတာ့ တေျဖာင္းေျဖာင္း ဝါးစားေနၾကျပီး ငါသခၤ်ဳိင္းထဲက မွ်စ္ခ်ိဳးစားတာၾကေတာ အျပစ္ျမင္ျပီး လူရာ မသြင္းခ်င္သလိုလို ဘာလိုလို နဲ႔ လူေတြကြာ တရား အလြန္ေဝးတဲ႔လူေတြပါလာ။ ကိုယ္ေျပာမွ အမွန္ ကိုယ္လုပ္မွ အဟုတ္ထင္ၾကတာလား။ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးကြ ဘယ္သူမွ ဒီသခၤ်ဳိင္းက ေျပးမလြတ္ဘူး။ မွတ္ထား။
မိုးကုတ္ေက်ာ္ေက်ာ္စိုး ေသးျခင္းတရားနွင္ သခၤ်ဳိင္း သူရဇၨ။၂၀၁၁၁/ဧျပီ။ (ေလးစားမႈျဖင့္ ခရက္ဒစ္)
credit:Myannewsmedia
