ဇနီးျဖစ္သူဆုံးပါးသြားၿပီးေနာက္မွာ သူ႔မွာမိသားစုဆိုလို႔ သားတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လယ္ယာအလုပ္ကို တစ္ဖက္ကလုပ္ရင္း လူမမယ္သားငယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းေမြးျမဴဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုအခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကို ခါးစည္းရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ၾကားမွာ ပညာေရးဟာ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို သူသေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ျပင္ သူ႔သားကိုလည္း အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆုံး ေတြ ေပးခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ “အေဖက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အႀကီးမားဆုံး ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပညာဆုံးခန္းတိုင္ေစခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။” လို႔ သားျဖစ္သူက သူဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႔မွာ ထုတ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။
လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ဘဝေတြမွာ ပညာေရးဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ဦးစားစာရင္းထဲမွာ ပါေလ့မရွိပါဘူး။ စားစရာရွိေနၿပီး တစ္ေန႔တာအတြက္ အသက္ဆက္ခြင့္ရေန႐ုံနဲ႔ သူတို႔ဘဝေတြဟာ လုံေလာက္ ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လယ္သမားႀကီးကေတာ့ သူ႔သားကို ေက်ာင္းပို႔ၿပီး ပညာသင္ေပးဖို႔ကိုပဲ အဓိကဦးစားေပးခဲ့ပါတယ္။သူတို႔ဟာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးၿပီး ပညာသိပ္မတတ္ၾကတဲ့ မ်ိဳးႏြယ္စုကဆင္းသက္လာေပမဲ့ ပညာေရးဟာ သူတို႔ဘ၀ အတြက္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ႏိုင္တာကို ဖခင္ျဖစ္သူအေနနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေလးဟာ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမတၱာတရားကို အျပည့္အ၀ ေဖာ္က်ဴးထားသလို မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာမရွိဘူးဆိုတာကိုလည္း သက္ေသျပလိုက္တာပါ။ ႏြံနစ္ေနရင္ေတာင္ ဇြဲလုံ႔လ၊ ဉာဏ္ပညာတို႔နဲ႔ ႐ုန္းထႏိုင္ပါေသးတယ္။
